Start een gesprek met BO Diversity
Vul het verhaal in — zo krijgen wij een goed beeld van hoe wij jou kunnen helpen!
“Een non-binair persoon is iemand die zich niet thuis voelt in de binaire gendercategorieën man of vrouw en zich goed voelt bij een andere, niet-binaire, genderidentiteit.”
Ik, Jip Kuijper, ben mede-oprichter van BO Diversity. In 2021 heb ik mijn naam veranderd en identificeer ik mij als hetgeen wat bij mij past, non-binair. De afgelopen jaren heb ik op vaak een gevoel van ongemak ervaren. Dit gevoel van ongemak, komt niet omdat ik zelf vind dat ik of mijn leven ongemakkelijk is. Maar het is het gevoel wat ik krijg omdat een ander ongemak ervaart door mijn persoonlijkheid. Dit ongemak zorgt voor frustratie en verdriet, ik voel mij dan minderwaardig en onzichtbaar.
Omdat wij werken aan o.a. tentoonstellingen en campagnes bestel ik dagelijks bij diverse leveranciers, denk aan: steigerbuizen; promotiegeschenken als aanstekers; groot drukwerk of online abonnementen. Dagelijks wordt mij verplicht om in te vullen of ik een meneer of mevrouw ben. De ene dag voer ik de gegevens van mijn collega in, om het ongemak uit de weg te gaan. De andere dag kies ik de aanhef (meneer) dat in contradictie staat tot mijn geslacht bij geboorte en zo nu en dan heb ik geen zin in de strijd en tik ik “mevrouw” aan. Er zijn ook genoeg dagen dat ik de website weg klik en op zoek ga naar een concurrent die het niet verplicht stelt, jammer genoeg ontkom ik er niet vaak aan. Als ik een plek vind waar het niet gevraagd wordt, of er een inclusieve benadering wordt gebruikt, brengt het een glimlach op mijn gezicht. Ik voel mij gezien, ik voel mij waardig.
Die/diens. Als ik het uitspreek kijken mensen mij raar aan, “sorry, wat zei je?”. Ik identificeer mijzelf als non-binair en mijn voornaamwoorden zijn ‘die’ en ‘diens’ zeg ik dan nogmaals. Voor dat ik kan uitleggen hoe je dat dan in een zin toepast, zegt mijn collega al “Google het als je het niet snapt”. Op ons kantoor werken we met z’n allen aan een safe workspace en mijn collega’s zijn dan ook by-far de nummer 1 in het goed gebruiken van mijn naam en voornaamwoorden. Ondanks dat ik het ontzettend lief vind dat mijn collega’s voor mij opkomen, brengt het ook het nodige ongemak met zich mee. Als de samenwerkingspartner aan de andere kant van de lijn weer eens, goedbedoeld, “dames” zegt en mijn collega er vervolgens op reageert “we zijn niet alle dames”, ben ik daar heel blij mee. Maar toch bevestigt het weer mijn minderwaardigheidscomplex. Dit ligt dan natuurlijk niet aan mijn collega, maar aan de continue bevestiging dat mijn persoonlijkheid niet in het systeem zit van de “moderne mens”. “Jip, hoe streng ben jij op deze voornaamwoorden?”. “Maak je geen zorgen, ik zal je niet afstraffen als je het verkeerd zegt”, lach ik. Maar ergens denk ik: ik stel deze vraag toch ook niet aan jou?
Ik merk dat het invloed heeft op mijn zelfverzekerdheid. “Ze zullen me wel raar vinden”, “Wie is er nou non-binair en is een succesvolle ondernemer”, “Zullen ze mij nu wel goed voorstellen aan die ambtenaar?”, “Zal ik vandaag wel erkend worden voor wie ik ben?”, “zien ze mij nu niet als een mannelijke vrouw”, “word ik nu gestereotypeerd als pot?” de gedachtes komen met regelmaat omhoog. Als ik op het podium sta, voor een training of workshop, mij voorstel als Jip, non-binair met voornaamwoorden die/diens, heb ik het idee dat het daarmee gezegd is en iedereen mij dan kan zien voor wie ik ben. Toch is het dan een teleurstelling als ik van het podium afstap en hoor “goed gedaan meis”.
Geloof me, af en toe kan ik er ook om lachen. Zo werd ik laatst gebeld door de zoveelste telefoon marketeer. “Spreek ik met mevrouw Kuijper?” Eigenlijk wil ik dan al ophangen. “Misschien” zei ik deze keer. Hij vroeg mijn gegevens voor een één of andere nieuwsbrief, het zou boordevol leuke gratis uitjes zitten, die leuk zouden zijn als ik kinderen zou hebben, of wellicht andere uitjes voor met mijn vriend of man. Ik onderbrak hem en zei: “Ik heb geen mevrouw, ik ben non-binair, ik heb geen kinderen en ik heb een vriendin” en ik hing op. Vervolgens lachen mijn collega’s omdat ze precies weten wat er zojuist aan de andere kant van de lijn gebeurde. Het is frustrerend, maar we kunnen er ook zeker om lachen zo nu en dan.
