Start een gesprek met BO Diversity
Vul het verhaal in — zo krijgen wij een goed beeld van hoe wij jou kunnen helpen!
Kun je je de eerste keer nog herinneren dat je met straatintimidatie te maken kreeg?
Zeker. Toen ik zeven was woonde er een ex-gevangene tegenover ons. Hij was altijd al een beetje raar en we wisten dat hij wel eens met de politie in aanraking kwam. Ik voetbalde vaak met vrienden op straat en op een dag toen we aan het spelen waren - ver genoeg van zijn tuin af - kwam hij ineens ontzettend kwaad naar buiten. Hij trok letterlijk zijn brievenbus uit zijn voordeur en begon tegen de ruit aan te trappen, om vervolgens te schreeuwen dat wij dat hadden gedaan. Mijn oudste broer kwam naar buiten en nam het voor ons op, maar de man daagde het zo uit dat hij wilde vechten met mijn broer. Mijn broer was toen zelf een tiener van een jaar of zestien, zeventien en de overbuurman was een volwassen man. Hij heeft ook nog gedreigd dat hij ons huis in de fik zou steken. Alle buren kwamen kijken naar de situatie.
Hoe heb je hierop gereageerd?
Ik weet nog dat ik best wel bang was, omdat we dachten dat hij daadwerkelijk ons huis in brand zou steken. Mijn moeder is ‘s avonds bij ons gebleven tot we in slaap vielen. Ik denk dat ze ook de politie heeft gebeld, want die zijn nog langs geweest. Uiteindelijk is er die nacht natuurlijk niks gebeurd. Ik weet alleen dat ik als kind heel erg bang was. Het was ook gewoon raar. Hij was zijn eigen deur aan het slopen en gaf ons de schuld, terwijl wij gewoon aan het voetballen waren. Als kind maakt zoiets natuurlijk een grote indruk op je.
Heb je vaak te maken gehad met straatintimidatie?
Ja. Het laatste jaar wat minder, maar dat komt alleen omdat ik mijn haar niet meer roze verf. In de jaren daarvoor werd er heel vaak naar me geroepen. Er werd meteen van uitgegaan dat ik gay ben, alleen vanwege dat roze haar, of omdat ik er wat creatiever uitzie. Ik ben nageroepen door voetbalsupporters tijdens een wedstrijd in de stad, maar ook door andere mensen die soms zelfs fysiek werden. Er zijn veel vormen van intimidatie, ook in de gayscene. Ik heb bijvoorbeeld dates gehad met vrij dominante mannen die intimiderend kunnen zijn en je laten geloven dat je iets moet doen wat je eigenlijk niet wil. Ook ga ik niet meer naar de gay bars in Breda. Ik heb daar vaak intimidatie meegemaakt, door de eigenaren van de bars, andere mensen, hetero, homo, cis of wat dan ook. Ze roepen dingen die niet kunnen. Ik ben daar erg van geschrokken, omdat dit, in mijn ogen, juist plekken moeten zijn waar je het goede voorbeeld hoort te krijgen. Tijdens het uitgaan heb ik vaak gezien dat jongens worden betast of dat ze moeten vragen waarom iemand aan ze zit. Zelfs in een gaybar.
Welk moment is je het meest bijgebleven?
Dat was mijn eerste melding, ongeveer twee jaar geleden. Ik fietste naar huis en drie jongens fietsten mij tegemoet. Ze zagen dat ik roze haar had en riepen meteen “Die heeft roze haar! Kankerhomo!” Ze fietsten in eerste instantie door, maar ze draaiden zich toch vrij snel om en bleven roepen. Eén van de jongens had een elektrische fiets en had me snel ingehaald. Hij ramde met zijn achterwiel op mijn fiets, waardoor ik tegen een hek viel. Gelukkig kon ik mezelf opvangen, anders was ik heel anders terechtgekomen. De jongen gaf nog een trap na, wat super intimiderend was. Uiteindelijk bleef het hierbij, maar het had veel erger kunnen uitpakken. Ik hoor vaak verhalen van homoseksuele mensen die door anderen worden aangevallen of mishandeld. Ik ben er eigenlijk nog goed vanaf gekomen. Pas toen ik thuis kwam, besefte ik: Ik ben gewoon van mijn fiets getrapt. Dat het hek daar stond en mijn val kon breken, maakt het incident niet minder heftig. Het was voor mij reden genoeg om er een melding van te maken. Dit was in de periode dat www.initmideermijniet.nl net was gelanceerd.
Heb je het idee dat je soms je seksualiteit moet verbergen?
Nee, dat doe ik gelukkig niet. Ik ben juist mijn haar nog feller gaan kleuren. Het is een soort opstand én het is iets waar ik veel energie van krijg. Dat wil ik niet kapotmaken. Ik houd heel erg van mode en kleding, dus ik ben me daar gelukkig niet in gaan tegenhouden. Het roze haar is alleen een beetje gaan vervelen, dus nu blondeer ik het steeds. Ik zou het zo weer fel kleuren als ik dat wil. Waarom wil ik het nu niet? Misschien heeft het onbewust toch een klein beetje te maken met de intimidatie. De negatieve opmerkingen houden uiteindelijk vaak toch meer stand dan de positieve…
Maak jij meldingen van deze situaties?
Ja, dat probeer ik echt te doen. Voor zover ik weet, heb ik dat vanaf de eerste melding steeds gedaan. Ik merk dat de politie vaak niet veel kan doen, tenzij er een incident heeft plaatsgevonden met fysiek geweld. Daarnaast weet ik dat IMN wordt gebruikt om aan de politie en de gemeente te laten zien dat er meer meldingen binnenkomen, niet alleen bij de politie. Ik heb ook ervaren dat niet alles bij de politie geregistreerd wordt en in het dossier terechtkomt, waardoor er meldingen verloren kunnen gaan. Daarom probeer ik altijd te melden bij IMN, omdat ik weet dat je hier het gat mee kan dichten.
Wat is jouw advies aan mensen die met straatintimidatie te maken krijgen?
Je moet zeker de politie bellen, ook als de mensen al weg zijn. Denk niet dat het geen zin heeft. En je moet het zeker bij IMN melden. Laat het niet aan je voorbij gaan door te denken ‘het zal wel meevallen’ of ‘andere mensen hebben ergere dingen meegemaakt’. Dat dacht ik toen ook, maar dan zou het meldpunt weinig zin hebben. Iedere vorm van intimidatie is erg genoeg om er een melding van te maken.
Wat heeft jou geholpen?
Het is belangrijk om met mensen te praten, omdat je moet kunnen relativeren wat er is gebeurd en hoe je je erbij voelt. Laat je vrienden altijd even weten wat er is voorgevallen. Wanneer je het hardop uitspreekt, hoor je zelf ook wat er is gebeurd. Dan weet je meteen wat de impact van de gebeurtenis is op jou. Ik denk namelijk dat dit voor iedereen heel persoonlijk is.
Zijn er nog dingen die je kwijt wil?
Mensen kijken vaak alleen toe in plaats van dat ze ingrijpen, en om hulp roepen als slachtoffer doe je ook niet snel. Het is daarom belangrijk om het altijd te melden. Niet alleen als slachtoffer, maar ook als omstander. Hoe meer meldingen er zijn van één incident, hoe groter de impact die gemaakt kan worden vanuit het meldpunt.
Maak jij straatintimidatie mee of zie je het gebeuren? Maak een melding op intimideermijniet.nl. Door het te melden kunnen we straatintimidatie in Breda zichtbaar maken. Jouw melding telt!
